Antoni Słonimski - Mary Pickford w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

Mary ze swoim małżonkiem wielkim Douglasem przyjechała własnym wagonem do Warszawy. Z dworca czasowo wynajętym Fordem udała się do hotelu Bristol, gdzie przez sympatje dla Paderewskiego zajęła cztery pokoje na pierwszym piętrze i jadła najdroższe potrawy. Stolicę reprezentował na dworcu p. Zagrodziński zgodnie z zasadą, że szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie. Niestety również zgodnie z przysłowiem, że szewc bez butów chodzi nic miał p. Zagrodziński ani jednego obrazu do pokazania p. Mary Pickford — jeśli oczywiście nie liczyć obraz paru nieprzyjętych dziennikarzy. Filmiarze warszawscy mimo strejku kinowego pokazali wielkiej amerykańskiej parze tak zwany "zero-ekran".

Po bankiecie zwiedzono "Colloseum", gdzie dawniej męczono tylko chrześcian, obecnie zaś na wystawie wynalazków męczą również żydów. Poczem nastąpił obiad pożegnalny, na którym najwybitniejsi politycy i artyści przemawiali kolejno. Pierwszy przemawiał przedstawiciel Pata, który w ciepłych słowach wspomniał swego przyjaciela Patachona. Pan Chłapowski mówił o "Hrabinie Paryża", zaznaczając jednak, iż woli radjo od kina. W czasie wszystkich przemówień przemawiał również senator Baliński.

Tymczasem ulica wrzała. Każdy chciał zobaczyć Mary Pickford — nie na ekranie a na ulicy. Młode adeptki filmowe marzyły tej nocy, że nazajutrz rano w Saskim Ogrodzie spotkają Douglasa. Upuszczam chusteczkę — marzyło dziewczę — następuje "zbliżenie" — czyli powiększenie. On pyta: "Czy to Pani chusteczka?" Odpowiadam: "Ach, tak!". On: Kocham Panią i angażuje — oto sto tysięcy dolarów". Młode dziewczę wyjeżdża nazajutrz do Ameryki a wszystkie koleżanki pękają z zazdrości. Młodzi ludzie snuli podobne projekty związane z osobą Mary Pickford. "Kto to jest — ten wytworny młody człowiek?" — Pyta Mary Pickford, — "To jest młodszy pan Kolasiński" — odpowiadają wszyscy, — "Panie" — powiada sekretarz "Pani Mary Pickford pragnie pana poznać". — "Ach, tak? Bardzo chętnie — ale niestety teraz jestem zajęty" e. t. c.

Zwłaszcza świątecznie i uroczyście w dniu przyjazdu Mary Pickford wystąpili nasi izraelici. "Jak mnie zobaczy w tym krawacie — myślał jakiś Zyg, Dziuń czy Benek napewno weźmie mnie za anglika, "Żeby nie nos — szepcze przed lustrem jakiś Kantorowicz — byłbym wykapany Navatro. Przepraszam, że zbaczam nieco z tematu, ale jest to bardzo zajmująca sprawa. Otóż ambicją wielu naszych żydów jest to, aby ich brano wszędzie za cudzoziemców, ale nie byle jakich czechów, bułgarów czy niemców - chodzi o to aby się upodobnić do anglika lub amerykanina. Tej to właśnie idei poświęcają długie nieprzespane z nikim noce i pracowicie spędzone dni.

Krawat, but, laska, kapelusz ba nawet cera, wszystko to jest pułapką, w którą ma wpaść łatwowierny przechodzień. Marzenia takich "bubków" ziszczą się, gdy ktoś powie: "Patrz, idzie francuz" albo "to jakiś z ambasady". Ach, oni by tak chcieli wyglądać jak ci z ambasady. Chodzić prosto i dumnie i nie rozumieć po polsku. To jedno im się tylko udaje wystarczy powiedzieć coś względnie rozsądnego aby się spotkać z zupełnym niezrozumieniem.

Ciekawe jest, iż anglicy niemają zupełnie podobnego snobizmu i nic nie robią w tym kierunku aby ich brano za żydów. Chociaż kto wie, może przyjdzie do tego. Młodzieniec z Oxfordu będzie długo i z rozmysłem ubierał się co rano — a przy obiedzie oznajmi z godnością: — Papo możesz być dumny ze mnie — paru ludzi wzięło mnie dzisiaj za żyda a jakaś dama odezwała się do mnie po żydowsku. Przyjaciele mówić będą o takim młodzieńcu z zazdrością. — "Ach, on nie ma w sobie nic angielskiego ani cienia akcentu, nawet w manierach i umysłowości... zupełnie przypomina żyda. Starzy lordowie z dyskretnie haczykowatemi nosami pluć będą na podłogę, wbrew zamiłowaniu czystości, wrzeszczeć bez powodu i chęci wszystko po to, aby dożyć tej nieziemskiej radości i usłyszyć te niebiańskie słowa: "Czy Pan czasem nie jest izraelitą?".

Ale to jest daleka jeszcze przyszłość. Narazie Mary Pickford i Douglas zbyt wielu mają wokół siebie w HolIywood dyrektorów i ajentów żydowskich, aby chcieli się do nich upodobniać. To mi przypomina jeszcze jedno. W pojęciu warszawianina każdy Chaplin, Coogan, Lloyd, czy Veidt to żydzi. "Wszystko to są panie-żydzi". Jaka to niesprawiedliwość! Zupełnie obcych prawdziwych cudzoziemców biorą za żydów — a biedaków, którzy starają się wszelkiemi siłami: naszych, biednych bogatych żydów — niechcą brać za cudzoziemców. Czy im nie wszystko jedno.